অসতী

তুমিতো নুবুজা মোৰ গোপন অশ্রুৰ ইতিহাস

মৌনতাৰ হাহাকাৰ, অনুচ্চাৰিত প্রার্থনা ;

চুই চাব নোৱাৰা দুচকুৰ সমুদ্রনীল বিষণ্ণতা ।

কিমান কৰিম আত্মপ্রৱঞ্চনা ?

কাম্য নহয় মোৰ

হৃদয়হীন মৃন্ময় মিলন, স্পন্দনহীন সহবাস ।

আছে নেকি তোমাৰ ওচৰত সতীত্বৰ সংজ্ঞা ?

সতী কোন ?

পাঞ্চালী নে মীৰাবাঈ ?

ৰাধা নে জনক কন্যা ?

আছে যদি কোৱা

শৰীৰহীন হৃদয় আৰু হৃদয়হীন শৰীৰৰ পৃথক সংজ্ঞা !

নুবুজিবা তুমি...

মোৰ বাবে জীৱনৰ সকলো যন্ত্রণাই এতিয়া অপ্রাসংগিক,

স্বনির্বাসিত মই নিজৰেই বুকুত ।

হয়তো সেয়ে

স্বাভিমানেৰে ক’ব পাৰোঁ__ ‘অন্তৰেৰে অসতী মই’ ।