দাগ অচ্ছে হোতে হ্যেঁ

গুচি যোৱা বছৰটোৰ আগৰ বছৰৰ দিচেম্বৰৰ শেষৰ ফালে "আই" ওলাইছিল মোৰ! ওঁঠৰ বাওঁফালে অলপ তলতে প্ৰথমটো ফোঁহা উঠিছিল| গম পোৱা নাছিলোঁ| সাধাৰণতে হোৱা পিম্পল্ বুলি ভাবি দুয়োহাতৰ তৰ্জনীয়ে তাক চেপি দিছিলোঁ| এতিয়া তাত সৰু গাঁতৰ দৰে দাগ এটা! সৰু দাগ!! মৰণৰ দিনলৈকে যি থাকিব! 

এটা দাগ, একোটা তাৰিখ… সোঁৱৰাই থাকে কিবাকিবি| 

এইযে কথা পাতো আমি! কোনে জানে কাইলৈ তো নাথাকিবও পাৰে মোৰ মাত! সেয়ে ভাবোঁ, প্ৰতিদিনেই আমি বিদায় দিব লাগে লগ পোৱা মানুহবোৰক, শুনি থকা মাতবোৰক… আৰু প্ৰতিবাৰেই উচাসেৰে আদৰিব লাগে বিদায় দিয়াবোৰক| পুনঃ পুনঃ …

কোনে জানে শেষবাৰ কেতিয়া!!

"দাগ অচ্ছে হোতে হ্যেঁ" ___ চাৰ্ফ এক্সেল্

 

@ফেব্রুৱাৰী, ২০১৮